AAUT 2012

Na een jaar wachten was het op maandag 9 juli 2012 weer zover: mijn favoriete ultraloop, de “Al Andalus Ultimate trail” (AAUT),  ging weer van start.
Na zaterdagavond laat te zijn aangekomen, en nog even een paar biertjes te hebben gedronken met wat oude, en nieuwe bekenden, was het zondag tijd voor een dagje relaxen aan het zwembad.
Het afgelopen jaar had ik superlekker getraind, en ik voelde me dan ook fit en uitgerust voor de editie van dit jaar.

Maandagmorgen dus om 9.45 de start van etappe 1. Al direct ging het in een lekker tempo van +/-10km per uur richting de eerste zware klim van 8km die na een paar kilometer al begon. Ik was een beetje in het midden gestart, maar merkte, zodra het echte klimmen begon, dat ik inderdaad veel sterker was, en kon doorrennen waar bijna iedereen al moest gaan wandelen.

Het eerste uur (wat met stip het zwaarste was) ging dan ook al in een gemiddelde van 8km per uur, wat vorig jaar nog m’n totale gemiddelde was. Ik liep op positie 7 en voelde me heel sterk, en wist dan ook dat ik een goede finish zou hebben.

De rest van de etappe ging dan ook voorspoedig, en uiteindelijk finishte ik na 38.5km (klein stukje verkeerd gelopen), in een tijd van 4.09, met een gemiddelde van 9.3km per uur op positie 8, wat sneller was dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden (dacht
maximaal 9km te kunnen halen).

’s Avonds lekker gegeten, redelijk kunnen slapen en genoeg tijd om te herstellen.

Dinsdagmorgen, etappe nr.2: Het was gewoon griezelig, ik voelde echt niets van de inspanning van de dag ervoor, benen waren 100% hersteld (voor m’n gevoel), was helemaal fit en had zin in de (erg zware en wat langere etappe) van die dag!

Vol goede moed dan ook gestart, wederom in de middenmoot, maar ook nu liep ik al weer snel op positie 7. M’n benen voelden echt waaaaaanzinnig goed, en ik besloot dan ook om van m’n oorspronkelijke tempo van 8km per uur af te wijken (was vorig jaar 7), en
gewoon gas te gaan geven. Bergop probeerde ik het eerste uur te lopen met een gemiddelde van 10km per uur, wat tot m’n eigen verbazing nog lukte ook, heerlijk gevoel.

Ik liep op dat moment ook helemaal alleen, niemand voor me, en niemand achter me. Even later werd me duidelijk wat hier de oorzaak van was.

Aan het einde van de lange klim na meer dan 10km zocht ik naar de bekende roze lintjes of pijlen om te zien welke richting ik uit moest. Echter deze kon ik niet vinden… nog een stukje richting een asfaltweg gelopen, maar ook daar geen enkel teken van de AAUT.
Ik keek langs de weg terug maar ook daar nog niets of niemand te zien… Vertwijfeld liep ik dan ook weer in de richting waar ik net vanaf was gekomen, om te zien of ik ergens een signaal gemist had.

Het duurde even, maar ineens zag ik een aantal hardlopers op een berg recht tegenover me lopen, damn!! dan had ik dus echt ergens iets gemist, en zo te zien een heel eind terug ook! Hevig balend, en tegen mezelf roepen wat een enorme sukkel ik toch was om zo met mijn snelheid bezig te zijn dat ik de route uit het oog verloren was, kwam ik uiteindelijk weer bij het parcours terecht. Alles bij elkaar had me deze dwaling minimaal een half uur, en een superzware extra klim aan extra inspanning opgeleverd.

Ik merkte dat ik helemaal achter in het peloton lopers terecht was gekomen, en kon een goede klassering voor mijn gevoel op dat moment wel vergeten. Toch zette ik er nog een behoorlijk tempo in, want de etappe was lang en zwaar, en misschien zou ik de schade nog een beetje kunnen beperken.

Echter na een paar honderd meter werd mijn enthousiasme al beloond met een klein hobbeltje in de weg wat ik over het hoofd zag, en  voordat ik het besefte lag ik alweer languit gestrekt op de grond, met een paar schaafwonden aan knie, hand en elleboog. Gelukkig verder geen ernstige schade, dus ik kon m´n weg normaal vervolgen, maar schakelde nu wel een tandje terug, en probeerde meer geconcentreerd te lopen.

Zo liep ik een paar uren verder, en inmiddels was ik (waarschijnlijk doordat het parcours echt zwaar was op sommige punten , en ik al wist wat er zou komen) al een groot deel van het peloton voorbij en liep ik alweer rond positie 10. De schade was dan toch nog
meegevallen.

Met nog 8km voor de boeg merkte ik dat ik wederom een afslag zag zonder lintjes, m’n vermoeden was dan ook dat er weer een lintje aan mijn oog ontschoten was. Ik keek achterom, en zag dat Mick en Desi wel achter mij liepen over hetzelfde parcours.

Ik besloot toch om terug te lopen, om te checken of we wel goed liepen. Ook Mick en Desi waren niet zeker, dus we liepen terug, en zagen na een kleine kilometer dat we inderdaad al weer ergens af hadden moeten slaan (deze keer waren we het er wel over eens dat
de lintjes er weliswaar waren, maar doordat je over een bult heen moest voordat je het achterliggende pad kon zien, was het deze keer wel een hele lastige manier om de weg te vinden (later bleek dat nog minimaal 3 andere lopers dit punt gemist hadden).

Gelukkig liepen we vanaf daar wel ineens goed richting finish, en na bijna 53km, met een gemiddelde snelheid die uiteindelijk nog bijna 8km per uur was en een 13de positie had ik het gevoel dat de schade niet heel dramatisch was. Wel voelde ik nu dat ik met mijn benen toch wat in mijn reserves moest.

Toch geprobeerd om nog goed te herstellen, goed te eten, en hopelijk etappe 3 weer wat terug te kunnen winnen.

Woensdagmorgen, etappe nr.3: Toch nog beter hersteld dan ik de dag ervoor had verwacht, voelde wel wat van de etappe van gisteren, maar niet in die mate dat ik het er in de eerste paar km niet uit zou kunnen lopen.

Om 9.00 vertrokken we dan ook voor een korte (38.2km) en relatief gemakkelijke (bijna 1000 hoogtemeters) etappe.

Al direct werd het duidelijk dat het vandaag belachelijk snel zou gaan. Iedereen vertrok met hoge snelheid, en alhoewel ik voor mijn gevoel al veel te snel gestart was, kon ik niet sneller dan midden in het peloton meelopen.

Echter bij het eerste klimmetje van de dag werd al duidelijk dat een aantal deelnemers erg optimistisch waren gestart, en het inhalen was alweer begonnen.

Samen met Fred en Paul liepen we in rap tempo naar voren op posities 7, 8 en 9. Van Paul wist ik al dat hij snel wilde starten en dan de etappe ontspannen uit wilde lopen (hij had lang, een aantal maanden, nauwelijks kunnen trainen vanwege een blessure). Fred en ik
hadden een soort van onderlinge competitie, waarbij Fred een betere afdaler was, maar ik de klimmen weer een stuk gemakkelijker kon nemen.

Na een uur hadden we al 11.5km afgelegd, na 13km zou er een stuk van 5km komen wat eigenlijk 1 lange en zware klim was, en daar wilde ik dan proberen om wat afstand te nemen op Fred om zo te proberen in het laatste deel van de etappe genoeg over te houden om een 7de plek te kunnen behouden.

Een ander doel voor die dag was, om eens te proberen om een etappe onder deze omstandigheden, rond de 10km per uur gemiddeld te kunnen lopen.

Eigenlijk verliep alles die dag volgens plan. Op de zware klim kon ik nog een paar kilometer rennen, alleen het laatste en zwaarste deel moest ik een stukje wandelen. Daarna een lang stuk slecht begaanbaar en recht pad zonder schaduw waar je helemaal stuk kon gaan, maar ook daar kwam ik zonder problemen doorheen. Vervolgens een afdaling, klein stukje omhoog, en dan een heerlijk stuk van 5km naar beneden
door de bossen, waar je lekker door kon rennen.

Dat laatste deel heb ik volle bak doorgeknald, want mijn vermoeden was dat Fred nu snel dichterbij zou komen, en ik wilde toch wel een keer 7de worden!

Uiteindelijk lukte dat met een nog redelijk grote voorsprong van 6 minuten. Dit was denk ik de beste etappe die ik ooit gelopen heb, 38.4km (volgens mijn garmin) in 3.52. wat gemiddeld inderdaad zo’n 10km per uur was.

M’n benen voelden weer super, herstel was goed, en ik had al helemaal zin in de volgende dag, “the long day” waarin we 67km zouden moeten afleggen op een parcours met meer dan 2000 hoogtemeters. Ik voelde dat ik ook dat moest kunnen!

Die avond weer de traditionele “Paella party” op de campsite, en, omdat we als Team CNB (Fred, Sebastian en ik) eerste stonde in het teamklassement, wonnen we nog een prijs om de volgende avond na de etappe naar een Arabisch Badhuis te gaan (wat een weelde is na
een aantal dagen alleen maar stof, mobiele (koude) douches, en toilets die op natuurlijke wijze gereinigd worden (dwz, de vliegen en mieren eten alle smeerzooi op).


Donderdagmorgen, etappe nr.4: Het werd een beetje genant, maar m’n benen waren weer zo goed als 100% hersteld.

Wetende dat het een hele lange en zware etappe zou worden had ik een tactische planning gemaakt, om zo lang mogelijk ontspannen en relaxed te lopen om m’n positie in het algemeen klassement zeker te stellen (inmiddels weer 8ste). In het geval de laatste 15km m’n benen nog steeds goed zouden zijn, dan proberen wat te versnellen, en zien of ik nog een hap van de 24 minuten achterstand op Fred (grotendeels ontstaan door het foutlopen op dinsdag) kon afhalen. Gezien de verschillen in onze tijden was het niet realistisch om te vermoeden dat ik alles zou kunnen wegwerken.

Vol goede moed dan ook op weg gegaan. Het eerste stuk al gelijk lastig met een zware en technische klim, gevolgd door een aantal kilometers door een droge rivierbedding gevuld met rotsen, steentjes, prikplanten e.d..

Zoals verwacht liepen Fred en ik op positie 7 en 8, soms de 1 dan de ander voorop, maar nooit meer dan een paar honderd meter.

Checkpoint 1 was dan ook alweer ruim binnen het uur bereikt, en ik liep zeer ontspannen en met de handrem er zelfs een beetje op, richting het grote, en heel mooie meer, waar we grotendeels omheen moesten lopen.

Zo ongeveer na 13km (Fred liep inmiddels een stuk voor mij, omdat dit stuk parcours op zijn lijf geschreven was, en hij dus veel sneller kon), liep ik een klein heuveltje af, waarna ik ineens wegslipte met m’n rechtervoet (waarschijnlijk iets te dicht bij de rand van het pad gelopen). Ik kon een valpartij niet meer voorkomen, maar had te laat door dat ik in volle vaart recht op een boom gelanceerd werd. Geen enkele mogelijkheid om een botsing te voorkomen, en ik kwam dan ook vol met mijn linker zijkant tegen de boom. Dit voelde gelijk niet goed. Kon geen adem meer halen met mijn linker long, enorme pijn en geen mogelijkheid om op te kunnen staan.

Zo heb ik enkele minuten gelegen, proberend mijn ademhaling weer terug te krijgen (wat gelukkig lukte), te voelen wat de schade was (kon ik niet inschatten), en om te kijken of ik nog op zou kunnen staan.

Gelukkig lukte het na een tijdje weer om te gaan staan. Ademhalen leek weer redelijk normaal te gaan maar was nog wel pijnlijk. Ik besloot om naar het volgende checkpoint te lopen en daar mezelf na te laten kijken of er geen ernstige dingen aan de hand zouden zijn. Eerst wandelend, maar later  toch in staat om stukjes weer te rennen, liep ik naar checkpoint 2, waar gelukkik docter Volker aanwezig was.

Hij heeft even snel gekeken, en samen kwamen we tot de conclusie dat er een paar ribben gekneusd waren, wat erg pijnlijk is, maar wat niet betekend dat je uit de race moet. Ik kreeg een paar pijnstillers, en vervolgde mijn weg (wel in een stuk lager tempo, nu met als hoofddoel om in een niet al te beroerde tijd te finishen, en dan morgen maar zien wat er mogelijk is).

Op deze manier bereikte ik zonder al te veel problemen, maar wel met veel pijn, en een wat minder soepel pasje, checkpoint 3, waar ik zsm weer doorliep om maar zo min mogelijk tijd te verliezen.

Een aantal kilometers verder begon de lange en steile afdaling naar checkpoint 4. Hier zag ik behoorlijk tegenop, omdat naar beneden lopen nog altijd zeer pijnlijk was vanwege de schokken. In een heel rustig tempo liep ik dan ook naar beneden.

Dit ging uiteindelijk redelijk, en ik begon zowaar weer een beetje vertrouwen te krijgen in een goede afloop (alleen Jennie was mij in al die tijd gepasseerd, dus nog steeds positie 9, en geen grote achterstand, dus positie 8 moest nog behouden kunnen worden vandaag).

Na 35km echter kwam de definitieve klap. Waarschijnlijk door mijn wat andere pasje en ietwat verkrampte lopen, struikelde ik over een steentje. Niet eens hard, maar wel weer op dezelfde linker zijkant, die een paar uur geleden ook al een wat onzachte behandeling had gehad. Direct voelde ik een mega pijnscheut door mijn ribbenkast heentrekken, en ik moest wederom even blijven liggen om de kracht te vinden om zowiezo weer op mijn benen te kunnen staan. De hele linker zijkant voelde nu als 1 grote blauwe plek waar mannetjes met kleine hamertjes lekker op aan het rammen waren.

Ik probeerde te wandelen, wat nog enigszins lukte. Na een paar minuten zelfs nog geprobeerd om toch nog te rennen, maar gezien de zwarte vlekken, spontane
misselijkheid en het gevoel dat de mannetjes hun hamers in hadden geruild voor messen, hield ik dit snel voor gezien. Ik ging snel m’n overgebleven opties na.

Vanaf dit punt was het nog ruim 30km in de brandende zon naar de finish. Wandelend kan ik normaal zo´n 6,5km per uur halen, maar ik merkte nu dat heuvel af 5km al een behoorlijke uitdaging was. Dit zou betekenen dat ik nog 6 uur door zou moeten in een conditie waarin ik niet zeker was dat er geen serieuze  schade aan m´n lichaam was. Niet verstandig dus. Eerstvolgende checkpoint was nog een paar kilometer weg, dus ik besloot dat ik in een rustig wandeltempo daar naartoe zou gaan, en dan de race moest opgeven. Doorgaan zou nu niet verantwoord meer zijn.

Gelukkig kwam er al snel een auto met iemand van de organisatie langs, zodat ik daar kon instappen.

Bij het checkpoint trof ik Dr. Volker aan, die me nog even checkte, hij kon ook niet precies zeggen of ik nu wel of geen ribben gebroken had, dus adviseerde hij mij om op de campsite nog even een medische check te laten doen om te zien wat er nu precies allemaal kapot was. Michelle bracht me na een tijdje terug, en gelukkig was er niets met m´n longen gebeurd, en leek het er op dat m´n ribben, hoewel zwaar gekneusd, het nog net gehouden hadden.

Hier eindigde dus de trail van dit jaar. Erg jammer, en stevig balen, maar het zijn dingen die kunnen gebeuren.

Op dit moment (3 dagen later) gaat het langzamerhand wat beter. Pijnstillers lijken steeds langer te werken, de pijn is vandaag voor het eerst een stukje minder en ik hoop nu dat de grootste schade die aan de spieren en zenuwen is geweest. In dat geval zou in de loop van de komende dagen de pijn verder weg moeten gaan en kan ik (hopelijk) snel weer beginnen met de training!

En ja, ondanks alles was ook deze editie van de AAUT weer een fantastische ervaring, met een hele enthousiaste organisatie en een waanzinnig leuke groep deelnemers, dus volgend jaar zal ik zeker weer proberen om mee te doen!