AAUT – Donderdag 15 juli 2011

Vandaag de dag dat de grote beslissingen in het klassement gaan vallen. Het is
dag 4 van de AAUT, traditioneel “the long day” genaamd, en hoewel de organisatie
4km klim aan het slot van de etappe geschrapt heeft blijft er altijd nog zo’n slordige
57km over door op z’n zachts gezegd “niet heel gemakkelijk begaanbaar terrein”.

Vandaag wordt er gestart in zelfs 3 startgroepen: de langzaamste groep start om 08.00.
daarna om 08.30 de middelgroep, en tot slot de snelste groep, waar ik wederom ingedeeld
ben om 09.00.

Hoewel ik me, in verhouding tot wat ik de afgelopen dagen al gelopen heb, nog steeds
erg fit voel, ben ik toch wat nerveus. Want was het niet zo dat ik bij de vorige
2 edities van de AAUT juist op deze vierde dag helemaal kapot kwam te zitten….
Dan zou het wel eens een hele lange zware dag kunnen worden. Niet aan denken nu!

Vanaf de start zetten mijn groepsgenoten er gelijk weer vol de pas in. Alleen
Sharon loopt nog achter mij (wederom voel ik me hier enorm door gesterkt, want als
iemand lange afstanden goed kan inschatten en niet te snel weg zal gaan is zij
het wel).

Na ongeveer een kilometer komen we aan bij een beekje, waar iedereen één voor één
over een boomstam aan het klauteren is om geen natte voeten te krijgen. Ik kijk
snel om me heen en zie een paar meter verderop een plek in de beek waar ik ook
zonder al te veel nattigheid naar de overkant kan komen. Snel die kant op, en hop
zo weer een stuk of 6 man gepasseerd, dat voelt weer lekker. Nu een hele lange
smalle klim, ik twijfel, rennen of wandelen… Ik besluit weer op zeker te gaan
en wandel door. Goede beslissing, want de klim is langer dan verwacht, en zeker
niet ongevaarlijk als je met vermoeide benen snel omhoog wilt gaan.

Hierna een aantal kilometers door slecht begaanbaar terrein met veel stenen en
een smal, onregelmatig soort van pad. Ik vermoed dat het een oude drooggevallen
beek is. Daarna het asfalt op, checkpoint 1 alweer gehad, eerste 8km zitten er op,
nu 14km naar de volgende post.

Na een aantal kilometers over het asfalt, waar de temperatuur al behoorlijk op
begint te lopen, komen we aan bij één van de mooiste stukjes van de AAUT: het
grote blauwe meer. Daar is meer schaduw, en door de gevallen dennennaalden is het
heerlijk lopen. Even genieten! En passant kom ik Edward Chapman al tegen, die in
de eerste groep gestart is, bwah, die gaat het nog zwaar krijgen vandaag, want ik
heb hem binnen 2 uur al ingehaald. Wat verderop kom ik al meerdere deelnemers uit
die groep tegen, en weet hoe ze zich voelen, want zo ging ik de afgelopen 2 jaar
ook (niet) vooruit op dag 4. Ook mijn Britse vriend Giles bevond zich onder deze
deelnemers, maar hij zag er, al foto’s nemend en met vrolijke oogjes, nog niet zo
slecht uit..

Op de plek waar vorig jaar een checkpoint stond wacht mij een aangename verassing.
Hier staan Terry en Julie, de 2 vrijwilligers die de voorgaande edities mee hebben
geholpen, maar er deze keer helaas niet bij zijn. Na even snel bijgepraat te hebben,
en een substantieel deel van hun privé voorraad coca-cola naar binnen te hebben
gewerkt, weer door richting checkpoint 2.

Direct na het pad langs het meer verlaten te hebben kom ik langs het lang verwachte
checkpoint, en ga ik over de brug door een dorpje. Ik weet dat hierna een verschrik-
kelijk lange zware en bloedhete (volle zon, nergens een boom midden op de dag) klim
op zal duiken.

Net voordat deze klim begint passeer ik eerst Tina, die het vandaag erg moeilijk
heeft, zich misselijk voelt (later zal ze op moeten geven), en vervolgens, net
voordat de eerste klimmeters worden afgelegd, Stevie Graig, de laatste van ons
“feelfit weazel” team die ik nog niet gezien heb vandaag. Het gaat tot nu toe
dus wel erg lekker. Ik besluit om een tikje risico te nemen en het eerste stukje
van de klim hardlopend af te leggen, monsterlijk zwaar, benen schreeuwen het uit,
maar ik weet hoe lang deze klim is, en dat het uiteindelijke voordeel wat ik zal
behalen als ik deze snel kan nemen, waarschijnlijk groter is dan de klap energie
die ik nu moet leveren.

Uiteraard is het na een paar honderd meter echt gedaan met hardlopen, en ook ik
ga over op een stevige wandelpas. Heb alweer vele vroeg-starters gepasseerd. Ook
zie ik Paul vlak voor me, één etage hoger op de berg voor me uitlopen, gaat ook
wel goed dus.

Sneller dan verwacht is hier checkpoint 3 al, en omdat ik me nog steeds redelijk
fit voel ondanks de klim, besluit ik om ook hier geen rust te nemen, maar vol door
te gaan, het redelijk vlakke deel wat nu volgt te wandelen als het pittig omhoog
gaat, en te rennen als het vlak of naar beneden gaat.

Na enkele kilometers begint de afdaling naar het dorpje waar het checkpoint bij
een bar zal zijn, waar ook coca-cola te verkrijgen zal zijn. Tijdens deze afdaling
kom ik Paul en Ingrid tegen, en gezamelijk gaan we in stevig tempo heuvelafwaards
richting de cola! Wel begin ik nu m’n grote teen serieus te voelen, deze had ik
gisteren al moeten behandelen omdat er onder de nagel een enorme bloedblaar was
ontstaan, waar ik best wel last van begon te krijgen (de totale oogst van losgeslagen
nagels dit jaar is overigen 3, een redelijk gemiddelde).

Aangekomen bij checkpoint 4 in het dorpje heeft Martine al voor iedereen cola
gehaald, fantastisch!! Ik besluit even te gaan zitten om kracht op te doen voor
de 10km die volgen naar checkpoint 5. Paul is alweer weg (later blijkt dat hij
zag dat één van onze grootste concurrenten, Celine Lavigne uit Frankrijk net achter
ons liep en dit checkpoint snel nam om ons voor te komen). Ik vertrek weer uit het
dorpje, en begin de streek weer te herkennen van vorig jaar, ow ja, nu komt het
redelijk vlakke stuk, waar je een paar honderd meter onder een paar bomen doorloopt
en je even kunt afkoelen in een brede beek waar je doorheen moet. Niet al te zwaar
stuk dus, ik besluit om weer te gaan rennen, want na dit stuk komt er nog een
belachelijke klim van de buitencategorie, en de kracht in m’n benen is inmiddels
niet meer van dusdanige aard dat ik verwacht ook nog maar een meter die verdwaalde
“alp du grande” op te kunnen rennen. Nog voor de bomen en het beekje kom ik Paul
alweer tegen, hij heeft het even moeilijk, ga maar door zegt hij. Samen lopen gaat
echt niet, want hij heeft een mega snelle wandelpas, die houd ik niet bij, en als
ik ga rennen dan komt hij niet mee…
Ik ren volgens planning door tot het begin van de heuvel, en ga daar over op wandel
tempo. Geen verkeerde beslissing, heuvel is inderdaad zo zwaar als ik had verwacht
maar wandelend gaat het zonder problemen. Eigenlijk is de etappe nog niet zo slecht
verlopen. In de verte zie ik zelfs een paar figuurtjes lopen, dit moeten mensen
uit mijn startgroep zijn die inmiddels zwaar vermoeid aan het terugvallen zijn.
Dit geeft mij nog meer kracht, en stevig wandelend kom ik na enkele kilometers
aan bij het laatste checkpoint. “nog 7, maximaal 7.5 km roepen ze me na”, dat valt
me mee. Ik kijk even op m’n garmin, en zie dat ik nog steeds ruim boven het 8km
gemiddelde loop waar ik op weg ben gegaan, dat ga ik echt niet meer verliezen voel
ik.

Een stukje over de top komt Paul weer bij me lopen. Hij is zijn dipje weer te boven
gekomen en we nemen ons voor om samen te finishen. Inmiddels zijn we al 2 deelnemers
van onze groep gepasseerd.

Na enkele kilometers gaat het mij toch echt te snel en ik zeg Paul dat hij door
moet gaan want hij wil dolgraag bij de top 20 finishen en kan een paar minuten
waarschijnlijk nog wel gebruiken. In mijn eigen tempo ga ik door. Ik ken het terrein.
Althans dat dacht ik…. Want midden op het stuk asfalt waar we op lopen gaat het
parcours ineens naar rechts een zandpad in. Maar dat ziet er goed uit, als de afstand
die men bij checkpoint 5 doorgaf klopt, dan is het waarschijnlijk rechtdoor naar
beneden naar die groene zone met bomen en beekje daar recht voor me, en vlak bij
Santa Cruz del comercio, waar we vanavond een pastaparty hebben.

100 meter voor mij loopt Ricardo Costa (die was toch als 4de gefinished op de eerste
dag?), ik moet dus wel een hele goede dag hebben… Nog een klein stukje en dan..
“@#*%^” of zoiets klinkt het ineens uit de mond van Ricardo voor me. Ik zie hem
ineens linksaf gaan in plaats van rechts naar beneden, want… ja hoor, het parcours
heeft nog een paar laatste verassingen in petto, ik kijk recht tegen een bijna stijle
wand van zand op, waar, gezien het roze lintje wat ze in één van de struiken hebben
gehangen, ik nog tegenop moet zien te lopen ook.

Nog een paar van deze heuveltjes, en ineens loop ik weer op het asfalt, vlak voor
Santa Cruz, Andrew Mc.Coy fietst me voorbij, “finish is at the square” roept hij.
Dat ken ik nog van vorig jaar, nog een paar honderd meter. Ik kijk snel even naar
rechts en zie daar pal midden in de brandende zon op een weilandje onze tenten
staan. Ik hoop maar dat het een fata morgana is, en dat het echte kamp opgeslagen
is onder de bomen iets verderop.

Nog één bochtje, en dan, jaaaaaaa, eindelijk, daar is de finish. Vermoeid, maar
niet kapot loop ik door de finish, en neem plaats bij de andere finshers op een
terrasje bij een café aan dit plein. Nu lekker herstellen, eerst wat cola, fanta,
chips, koude handdoek, en daarna kregen we ons eerste biertje al.

Het kampement bleek geen fata morgana, maar zich inderdaad te bevinden op het
bloedhete stukje weiland vlakbij het dorp. Maar even snel de viezigheid van je
afspoelen onder de ijskoude (dat dan weer wel) douche, en terug naar het dorp.

’s Avonds gezellige pastamaaltijd gehad in het dorp, aantal biertjes en wijntjes
naar binnen gewerkt, en wederom niet al te laat de tent in voor de laatste nacht
in de buitenlucht…