AAUT – Vrijdag 16 juli 2011

Is het echt alweer de laatste etappe van de AAUT vandaag?? Jesus wat is die week weer snel voorbij
gegaan…..

Niet over nadenken, eerst deze etappe maar uitlopen, daarna rust, feest, diner en
nog meer feest! Vanavond niet vroeg naar bed, en eindelijk weer slapen in een echt
bed!

Net als gisteren ook vandaag weer 3 startgroepen, 08.30, 09.00 en 09.30. Na mijn
20ste plaats van gisteren ook deze keer weer ingedeeld in de groep van de “snelle
jongens”. Ontspannen opgestaan, alle spullen nog één keer bij elkaar gepakt, en
omdat de start weer in het dorp was, al om 8.15 vertrokken voor een goed ontbijt
in één van de plaatselijke etablissementen.

Toch maar weer een dubbele portie tostie ham-kaas naar binnen gewerkt, samen
met een paar bakken koffie. Gelukkig was er een goed toilet daar…. Ik voelde
me wederom erg goed, nog 38km te gaan, voor het grootste deel bergafwaarts.
Hoewel ik ze niet voelde, waren mijn enkels inmiddels wel in behoorlijke hompen
veranderd, wat vooral bergafwaarts minder souplesse en dus minder snelheid betekend.
Maar ok, ik besluit niets te veranderen aan mijn planning, en ook deze laatste
etappe op 8km per uur weg te gaan. Dat moet zeker haalbaar zijn.

Om 09.30 vertrekken we, en ik zie al gelijk dat mijn groepsgenoten direct 6 tandjes
bij schakelen om maar zo snel mogelijk over te zijn. Ik besluit gewoon mijn eigen
tempo te lopen, en als één na laatste van de groep verlaat ik het dorp.

Daarna al direct een zware klim, voor mij zie ik Darius en Paul ook wandelen, de
rest heeft ooglappen voor vandaag en gaat gewoon plankgas door.

Na enkele kilometers ben ik Darius voorbij, en loop ik naast Paul, hij heeft een
slechte dag. Probeert er doorheen te komen zegt hij. Ik ga vast vooruit, er vanuit
gaande dat hij zijn dip wel weer te boven komt, en snel weer terug is. Wat volgt
is een aantal kilometers waar Darius, Paul en ik elkaar om en om inhalen, dan is
de één weer wat sneller, dan weer de ander.

Bij checkpoint 1 na 10km ga ik snel door, het schema ligt maar net boven de 8 per uur,
niet verwonderlijk na de toch wel pittige klimmetjes die we tegen zijn gekomen.
Checkpoint 2 zal na 20km zijn, dus al over de helft. Ineens zie ik Darius voor me
maar dan wel een heel stuk hoger… Het blijkt alweer een zware klim te zijn.
Geen probleem, ik wandel wel naar boven, langs Darius (voor de zoveelste keer
vandaag) we moeten er beide om lachen, komisch, want Darius spreekt geen woord
Engels, en ik geen woord Pools.. Ik kijk om, en zie Paul niet meer, vreemd, hij
moet wel een hele slechte dag hebben want ik heb hem nog nooit zover achter me
gezien.

Iets voor het laatste checkpoint passeer ik Giles, optimistisch als altijd. En
op het laatste checkpoint ook Stevie, die gelijk met mij vertrekt, maar heuvel af
ineens over een enorme versnelling blijkt te beschikken. Ik moet hem laten gaan,
ga mijn eigen tempo weer lopen, nog 9km, gemiddelde ligt nu ver boven de 8km per
uur en ik haal ook een groot deel van de eerder gestarte deelnemers in. Nog even
mijn traditionele struikelpartij op 7 km voor de finish over een klein steentje
gehad, is dat ook weer geweest. Ik kan een heel stuk voor mij uitkijken, weet dat
Ricardo slechts enkele minuten voor mij staat in het klassement, als ik hem zie
ga ik nog een stukje vol gas geven om te zien of ik dit nog kan goedmaken. Maar
nee, ik zie niets, weet dat achter mij in het klassement een gat van bijna anderhalf
uur staat, dus niets te vrezen. Besluit om relaxed door te gaan, wat langzamer dan
normaal, om te zien of Paul nog terug kan komen.

Op 3.5km voor de finish zie ik hem in de verte weer opdoemen, samen met Darius.
Vanwege het onhandige tempo wat we hebben als we samen op lopen, besluit ik om
door te rennen tot aan het asfalt, zo’n kleine 2km voor de finish. Daar ga ik
wandelen, en wacht tot ze bij me zijn.

Het laatste stukje tot de finish is memorabel. Paul moet z’n laatste krachten
aanwenden om te kunnen blijven lopen, en op het moment dat de blauwe finishboog
opdoemt barst de anders zo onverstoorbare Darius van ontroering in tranen uit.

Met de handen in elkaar geslagen komen we gezamenlijk over de finish, een beter
slot van deze week had ik niet kunnen bedenken.

Uiteindelijk ben ik 21ste geëindigd in het totaalklassement. Mijn beste trail
ooit, zowel in sportief als in vriendschappelijk opzicht. Ik weet nu al dat ik
volgend jaar wederom wil starten, alleen al omdat het zo leuk is!!

Uiteraard volgde er nog een gezellige middag, en feest na afloop, en eindigde
mijn weekje Loja weer met de traditionele mega-kater op zaterdagmorgen…