Al Andalus Ultratrail 2015

Na een jaartje overgeslagen te hebben was het op 4 juli weer zover! Ik stapte in het vliegtuig om voor de 6de keer deel te nemen aan de Al Andalus Ultratrail (AAUT), editie 2015.

Het voorseizoen was wat matig verlopen, en ook was mijn linkerenkel weer eens niet helemaal zo goed als ik had gehoopt, maar uiteindelijk had ik 2 weken voor de start een toch wel goede week van training gehad in de bergen bij Tulfes Oostenrijk.

Dus wetende dat het waarschijnlijk niet zo goed zou gaan als 2 jaar daarvoor, maar toch vol vertrouwen kwam ik zaterdagavond aan in Loja.

Daar was het al direct een prettig weerzien met oude bekenden zoals Paul Mott, Fred Coppens, Joe en Paula Green, Graem en Kirsty Harvey en nog een aantal anderen.

Daarnaast was er dit jaar een behoorlijke groep Nederlandse deelnemers, waarvan ik er enkele zoals Mark, en Richard al kende. De overige nog niet, maar ze zagen er wel goed getraind en snel uit.

De zondag werd traditioneel gebruikt om lekker bij te praten en te rusten bij het plaatselijke zwembad, gevolgd door de race-info en het gezamenlijke diner. Daarna bijtijds het bed opzoeken, want er zou nog een zware week volgen.

Maandag 6 juli:

Na een redelijk goede nacht op tijd opgestaan, alle kleding en zaken die ik die week nodig zou hebben in mijn koffer gepakt. Daarna lekker ontbeten, en mezelf maar eens klaar gemaakt voor etappe 1, die zo’n 39km zou zijn.

Ook de overige deelnemers verzamelden zich langzamerhand buiten hotel Manzanil en de spanning begon wat te stijgen. Eens even een bespiegeling vooraf maken: 39km moest wel te doen zijn, wat wel een puntje was, was dat het zelfs voor Spaanse begrippen bloedheet zou worden. Ik maakte mij daar vooraf niet veel zorgen over, heet, heter of heetst, het verschil zou bijna niet te merken zijn (dacht ik).

 

Om 9.45 werden we weggeschoten, en, zoals ieder jaar, waren er ook dit jaar weer veel deelnemers die dachten dat het om een korte 10km wedstrijd ging, want die gingen er als een speer vandoor.

Zelf wist ik inmiddels al, dat ik het overgrote deel na zo’n 3km weer in zou halen zodra het echte klimmen zou beginnen.

Dit was ook dit jaar inderdaad weer het geval. De loodzware klim aan het begin van deze route, die zo’n 7km super steil was eiste al snel een aantal slachtoffers. Ik kon hier goed doorlopen, maar was wel ietsje langzamer als 2 jaar daarvoor.

Na de klim en drankpost 1 te zijn gepasseerd begon de lange +/- 10km lange afdaling. Daar kon ik lekker doorrennen, echter weer iets langzamer dan verwacht. Na een korte tijd kwam Richard mij al voorbij rennen, wat logisch was, want hij is een veel betere daler dan ik ben.

Tot het 2de checkpoint op zo’n 23km ging het dan ook lekker snel en ik voelde me prima.

Na daar snel wat te hebben gedronken, en mijn water weer te hebben bijgevuld ging ik weer op weg. Nu begon het klimmen weer. En gelijk voelde ik ook dat het ook echt warm aan het worden was. Ik besloot om niet te snel door te gaan en omhoog te wandelen, met naar beneden toe weer rennen.

Dat ging eigenlijk redelijk goed, echter ik begon wel lichte kramp te krijgen in mijn kuiten. De oorzaak daarvan was natuurlijk logisch, vochtgebrek door de enorme warmte. Inmiddels wist ik wel dat ik niet teveel moest gaan drinken, want dan zou ik daarvan misselijk kunnen worden en het vocht ook niet opgenomen worden.

Tot checkpoint 3 kon ik dan ook redelijk doorlopen. Daarna begon de kramp echter serieuze vormen aan te nemen. Ik probeerde er nog wel tegenin te drinken, maar voelde dan direct de misselijkheid opkomen, dus veel kon ik niet binnen krijgen.

Het laatste stuk heb ik dan ook grotendeels moeten wandelen, waardoor mijn eindtijd toch behoorlijk wat trager uitviel dan 2 jaar ervoor. Maar goed, ik had niet het idee dat ik door grenzen heen was gegaan, dus morgen zou ik dat misschien wel weer goed kunnen maken.

Na de finish moest ik belachelijk veel drinken. Veel meer dan ik ooit daarvoor mee gemaakt heb. Maar de misselijkheid verdween wel gelijk weer, en ik voelde me prima!

Die avond weer ouderwets gezellig gegeten in het restaurant in Alhama de Granada!

 

Dinsdag 7 juli

Ondanks het feit dat een hoop mensen een slechte nachtrust hadden, moet ik zeggen dat ik prima geslapen heb. Het was weliswaar erg rumoerig en warm in de sporthal waar we sliepen, maar daar schijn ik dan wel weer doorheen te kunnen slapen!

Ik voelde me ook prima en mijn benen leken niet geleden te hebben van het toch wel zware laatste stuk gisteren.

Vol goede moed vertrok ik dan ook voor etappe 2.

Eerst weer een paar kilometer door de Gorge, dan een stukje behoorlijk klimmen, gevolgd door een stukje technisch single track. Het liep eigenlijk dat eerste stuk wel lekker. Ik liep op dat moment samen met Richard, en we hadden ongeveer het tempo wat ik 2 jaar daarvoor ook liep.

Het eerste checkpoint na 10km was dan ook snel bereikt. Hier moest ik Richard laten gaan. Hij was dit jaar beter in vorm dan de vorige editie, terwijl mijn vorm juist een tikje minder leek te zijn.

Na zo’n 16km kwamen we op een stukje asfaltweg, en merkte ik dat het al behoorlijk warm begon te worden. Ik besloot om wat rustiger te gaan lopen, omdat een paar kilometer verder een lang stuk single track zou zijn, wat enorm zwaar was. Krachten sparen dus maar.

Na 18km moesten we een stukje van de weg af, en kwam er een kleine klim. Hier voelde ik dat mijn benen leger waren dan ik had verwacht, en besloot ik om (iets eerder dan gepland) een gel te nemen om wat energie te krijgen. De gel spoelde ik weg met wat water, en bijna gelijk daarna begon de misselijkheid, die ik de dag daarvoor nog met moeite onder controle had kunnen houden, weer op te komen.

Dit was geen goed teken. Het was niet ver meer naar het volgende checkpoint, en ik besloot daar rustig heen te wandelen, en daar even te rusten, zodat ik weer wat fitter aan het stuk single track zou kunnen beginnen.

Aangekomen op het checkpoint bleek dat de oorzaak van mijn fysieke problemen wederom vochtgebrek moest zijn geweest. Ik dronk weer enorme hoeveelheden cola en water, at een paar bananen en heb zeker een half uur gezeten voordat de misselijkheid wat af begon te nemen.

Op dat moment kwam Penni langs, die vertelde dat ze ook niet zo fit was vandaag, en grotendeels wandelend het stuk single track af wilde leggen. We besloten om dat dan maar samen te doen.

Ik stond weer op, maakte me klaar voor vertrek, maar voelde direct de misselijkheid weer opkomen. Dit was niet goed. Wetende wat voor zwaar stuk er nog aan zat te komen besloot ik om het deze dag voor gezien te houden en de etappe niet uit te lopen. Heel jammer natuurlijk, maar ik kon mij nog heel goed herinneren hoe Ed er aan toe was, toen hij in de eerste editie wel doorliep met dezelfde klachten. Dat wilde ik mezelf niet aandoen.

Nadat ik (teleurgesteld) terug gebracht was naar onze campsite voor die nacht, heb ik het verder rustig aan gedaan die dag. ’s Avonds wel weer met z’n allen lekker gegeten in het plaatselijke restaurant, en op tijd gaan slapen. Ik had na een korte aarzeling wel besloten om de volgende dag (als ik me fit genoeg zou voelen) gewoon weer te starten.

Woensdag 8 juli

Vanmorgen stond ik op en voelde me weer prima. Gewoon starten dus maar weer. Deze etappe was de minst zware van de week, en als ik hier goed door zou komen moest het ook mogelijk zijn om morgen, op de langste en zwaarste etappe, ook gewoon mee te lopen.

Deze keer heel rustig gestart, voor het klassement telde mijn resultaat toch niet meer mee, en het enige wat ik nog wilde was de overige etappes uitlopen.

Het ging eigenlijk prima die dag. Dankzij de rustige start kon ik langzamerhand wat lopers weer inhalen, en ook had ik geen last meer van vochtgebrek of misselijkheid (mijn lichaam was waarschijnlijk inmiddels gewend aan de temperaturen van 43 graden in de schaduw tot 56 graden in de zon).

De eerste 10km gingen voornamelijk over asfalt, daarna nog zo’n 3 km waar je onverhard toch lekker door kon lopen. Dus eigenlijk begon het “zware” werk pas na 13 km.

Daar kwam ik ook weer goed doorheen, niet te hard gelopen, gewoon rustig naar boven om vervolgens aan te belanden bij checkpoint 2 op ongeveer 18km.

De halve etappe zat er al weer op.

Vervolgens een lang pad met veel stenen en zonder schaduw licht omhoog rennen.

Dit was weer bloedheet, maar, in tegenstelling tot de vorige dagen, kon ik er nu makkelijk doorheenlopen.

Nog een lange afdaling daarna, stukje klimmen, en hop, daar was checkpoint 3 al weer.

Vanaf daar waren het nog enkele pittige kilometers, gevolgd door een paar kilometer waar het licht bergaf ging, en het parcours heerlijk in de schaduw van een paar bomen lag.

Uiteindelijk zonder problemen de finish gehaald, het lijkt er op dat ik nu aangepast ben aan deze warme temperaturen.

De campsite was weer erg mooi, en de organisatie had gezorgd voor een heerlijke paella maaltijd met daarbij de nodige biertjes. Een mooie dag dus!

Donderdag 9 juli

Vandaag was het “The long day” wat betekende dat we zon 67km moesten afleggen waar ook de nodige klim- en daalkilometers in voor kwamen!

Ik startte dit keer in de middelste groep (de dag daarvoor was ik nog in de langzame groep gestart, maar inmiddels vertrouwde ik erop dat ik dit wel weer aan zou kunnen).

Het eerste deel was behoorlijk technisch, met een pittige klim, slechte paden en een aantal kilometers langs\door een drooggevallen rivierbedding. Uitkijken dat je op de been blijft Arend!

Dit ging verder prima. Ik was wederom rustig gestart (wat ook nodig was, omdat mijn linkerenkel na 3 dagen inmiddels behoorlijk opgezwollen, stijf en pijnlijk was geworden (deze was al niet 100% voor de tijd, en het zal nog wel een paar weken herstel worden voordat ik er weer normaal op kan lopen).

Verder liep het allemaal prima, na checkpoint 1 kwam ik bij het mooie stuk langs het grote meer, waar het lekker lopen was in de schaduw.

Vervolgens lang checkpoint 2, op naar checkpoint 3, wat bovenop een berg van de ultra-categorie lag. Ook deze berg kwam ik goed naar boven, ik haalde nog een paar lopers in en kwam redelijk fit (naar omstandigheden) bij het checkpoint. 27km gehad, nog 40 te gaan.

Het volgende stuk was een makkelijk deel wat over goed begaanbare paden naar beneden liep, en iets meer dan een uur later kwam ik dan ook al aan bij checkpoint 4. Dit was een checkpoint bij een bar, en in vorige edities kon je daar binnen heerlijk wat koels drinken of eten. Helaas was de bar deze keer gesloten en ging ik na een paar minuten weer door voor de volgende etappe, die ongeveer 10km zou zijn, maar wel weer een zeer zware klim bevatte.

Ook in dit deel passeerde ik weer een paar lopers, en ook hier kwam ik weer goed boven.

Het ging lekker die dag! Nog 17km en 1 checkpoint te gaan, en dan zat de “long Day” er al weer op.

Het deel tot het laatste checkpoint was langer dan ik (en veel anderen met mij) hadden verwacht, en net voordat mijn laatste water op was kwam ik daar aan.

Hier wel even rust genomen, want inmiddels waren mijn benen wel behoorlijk leeg aan het raken.

Vervolgens weer doorgegaan, en toch redelijk door kunnen lopen naar de campsite van die dag.

Vrijdag 10 juli

Alweer de laatste etappe vandaag. Maar goed ook, want bij het opstaan duurde het zeker een half uur voordat mijn gehavende enkel weer enigszins los was, en ik er weer op kon lopen. Maar hopen dat het nog een beetje te doen is vandaag.

Ook vandaag weer rustig begonnen, en na een paar kilometer kon ik toch weer redelijk rennen, die finish haal ik wel vandaag!

In een redelijke tijd haalde ik checkpoint 1, ben daar kort gestopt om wat water bij te vullen en dan direct weer door.

Het stuk tussen checkpoint 1 en 2 was nog behoorlijk pittig, met tussendoor een korte, maar zeer zware klim.

Op checkpoint 2 had ik dan ook wel even wat rust nodig…..

Vervolgens een redelijk te lopen stuk naar checkpoint 3, en dan nog 7km naar de finish.

Daar was dan het langverwachte eindpunt van de AAUT van dit jaar.

Die middag en avond weer gezellig met z’n allen gegeten en gedronken, met als afsluiting het traditionele gala-diner.

Deze keer heb ik het niet al te laat gemaakt, want de volgende dag vertrok ik al weer vroeg richting het vliegveld in Malaga.

 

Conclusie:

Het was wederom een zeer geslaagde en supermooie vakantie week, met zoals altijd een hele grote, zeer gemotiveerde, goede een leuke groep vrijwilligers, een goed weerzien met oude bekenden, en het leren kennen van nieuwe leuke deelnemers.

Helaas was het sportief gezien niet helemaal geslaagd voor mij. Dit doordat ik de dinsdag niet heb kunnen uitlopen (volgend jaar dan toch maar een paar dagen eerder daarheen vliegen, zodat ik wat beter gewend ben aan de temperatuur), en mijn totale vorm ook niet helemaal top was.

Ik zal dus wederom nog een keer terug moeten om dit recht te zetten :-)!!