Van Ultra-lopen naar Ultra-kreupel terug naar Ultra? lopen….

Vallen en weer opstaan!

Ok ik geef toe, de titel van deze pagina is enigszins dramatisch. Laten we zeggen dat er sinds de laatste update van ruim een jaar geleden het één en ander is gebeurd, en dat mijn zeer welgemeende voornemen is, dat er vanaf nu op een weer wat regelmatigere basis updates verschijnen van mijn lopen op dit internet plekje :-)!

Even terug naar de laatste update van april 2016…. Ik heb je achtergelaten op het moment dat ik op trainingskamp in Alhama De Granada was, om op die manier mijn conditie, kracht en vorm te verbeteren op weg naar de AAUT in Juli.

Het trainingskamp bleek een groot succes! Natuurlijk door de fantastische routes in midden Andalusie, maar ook vanwege het weerzien met vele vrienden en bekenden die ik in de loop van de jaren ontmoet had tijdens de AAUT. Na een week met ruim 150 kilometer bergtraining waaronder een 25km trail die van ongekend zware kwaliteit was, keerde ik een paar kilo lichter, en heel wat rode bloedlichaampjes, rijker, terug naar Deventer.

De voorbereiding

De maanden daarna gingen de trainingen steeds beter. Zowel op gebied van afstand als van snelheid kon ik weer tijden lopen die me een behoorlijke portie zelfvertrouwen gaven op weg naar de AAUT in Juli.

Een week voor de wedstrijd begon heb ik samen met Steve Cable en Orla Kastberg nog een 52km trail gelopen in Belgie. Dit was weer een ouderwetse Ardennen-trail, waar ik uiteraard niet heel snel was. Deze trails vereisen nogal wat behendigheid, en ervaring om op snelheid over glibberige rotsen door beekjes of stijl naar boven en of beneden te glijden. Dit levert voor mijn manier van lopen toch wat beperkingen op. Toch kwam ik zonder echt helemaal stuk te gaan over de finish. Een degelijke generale dus.

 

AAUT 2017 Lopen

En dan de AAUT 2016. Dit jaar een voor mij zeer bijzondere editie omdat Wanda, mijn zus, mee ging als vrijwilliger in de organisatie. Dit gaf mij nog een extra stoot motivatie om zo goed mogelijk te lopen!

Dit jaar maar liefst 72 deelnemers die van start gingen om deze mooie trail te lopen. Het eerste jaar dat de inschrijving volledig gevuld was. Op voorhand zou ik dan ook zeer blij zijn als ik me tussen de eerste 20 deelnemers kon lopen.

Uiteraard waren de dagen ervoor al fantastisch! vooral het weerzien met zoveel vrienden en bekenden uit alle windstreken van de wereld was gewoon superleuk!

Op maandag 11 juli vertrokken we dan ook met een grote groep rond 9.45 voor de eerste etappe van 39km met 1330 meter klimwerk daarin. Een prachtige, maar ook zware etappe waar ik in eerdere verslagen over deze race al het één en ander verteld heb.

Zoals verwacht startte ik in de middenmoot, en klom ik tijdens de eerste zware klim, die na 3km begon, al snel richting top 10 positie en verder. Klimmen gaat mij altijd al beter af dan dalen, en na de training in april kon ik nog makkelijker omhoog dan de jaren daarvoor.

 

De rest van de etappe goed door kunnen lopen, waarbij het laatste deel wel weer behoorlijk zwaar voelde. Gelukkig kon ik wel  door blijven rennen, waardoor ik uiteindelijk als 9de overall gefinisht ben. Een mooie start dus!

Etappe 2, dinsdag 12 juli: Deze was nog een stukje zwaarder dan die van de dag daarvoor. Totaal 48km rennen met daarin 1640 klimmeters. Dit was de etappe waar ik het jaar daarvoor moest stoppen (niet goed getraind, en door de hitte bevangen). Dit jaar zou het beter moeten gaan!

Gelukkig was dit ook het geval. Ik liep redelijk gemakkelijk in de top 10 mee de eerste 20km. Daarna kwam het zwaarste stukje van de hele week. Een single trail van bijna 10km waar geen verzorgingspost kon komen, waar zeer steile rots- en kiezel klimmen en afdaling waren, de temperatuur extreem hoog werd en de lucht een stukje ijler omdat er toch tot +/- 1500 meter geklommen moest worden.

 

 

Ik kende deze klim nu gelukkig als mijn broekzak, omdat we deze in april meerdere keren geoefend hadden. Zodoende kwam ik ook veel sneller dan verwacht en ook een stuk fitter dan verwacht boven. Later bleek dat ik ergens (nog steeds geen flauw idee waar) een afslag te vroeg genomen had, waardoor ik ongeveer 1,5km korter gelopen heb. Geen zorgen, dit heb ik uiteraard naderhand in mijn eindtijd laten compenseren :-).

Ook deze etappe ging verder zonder problemen, en wederom kwam ik (na tijdcompensatie) als 9de binnen.

Etappe 3, woensdag 13 juli: Dit was altijd mijn favoriete etappe. Een paar jaar daarvoor had ik zelfs zo lekker gelopen dat ik de eerste 21km (van de in totaal 39km) helemaal in mijn eentje op kop liep. Dit jaar was dit uitgesloten, want de eerste 5-6 deelnemers waren toch wel van een heel ander niveau als de rest (waaronder ik) van het peloton. Wel kon ik deze etappe, met “maar” 980 klimmeters, goed verteren en kwam ik deze dag zelfs als 8ste overall binnen! In het algemeen klassement stond ik nog steeds 9de.

 

 

Etappe 4, donderdag 14 juli: De naam zegt het al…. dit was “The Long Day”. Totaal 67km met daarin 2031 meter klimmen. Dit is sowieso een etappe waarin “overleven” centraal staat.

Bij het vertrek voelde ik het al! Tot mijn grote verbazing had ik superbenen! Het leek wel of ik de afgelopen 3 dagen rust gehad had in plaats van 3 zware etappes met temperaturen van boven de 40 graden Celsius! De top 5 van het klassement begon deze dag ook rustig, en ik kon ze dus ook bijhouden tot het eerste checkpoint op 10km. Daarna kwamen ze los, en was ik ze dan ook snel uit het oog verloren. Geeft niets, krachten verdelen, nog 57km te gaan!

Het stuk van 10 tot 24km is een heerlijk stuk wat over zachte paden onder de dennenbomen langs een schitterend mooi helderblauw meer loopt. Dit is genieten, niet denken aan wat er nog komt, maar lachend dit stuk uitlopen!

 

Op checkpoint 2 stond Wanda, die de andere etappes alleen de finish gezien had, ook te wachten, en blij, fit en gelukkig passeerde ik dit punt. Nu kwam het zware stuk. 7km non-stop klimmen rond het middaguur in juli in zuid Spanje, zonder een boom of wat voor schaduw dan ook, dat voel je! Natuurlijk deden mijn benen pijn en natuurlijk was de rest van mijn lichaam nu langzamerhand in een staat van “pffffffffff” gekomen, maar ik kon nog steeds een behoorlijk tempo houden, waardoor checkpoint 3, 4 en 5 eigenlijk probleemloos genomen werden.

 

 

inmiddels op 50km gekomen, nog een heel irritant stukje. Zwart asfalt, dus gebonk op de enkels, hitte die niet alleen van boven, maar ook van beneden opstijgt, een verrot gevoel en voor en achter je bijna geen andere deelnemers te zien. Het kostte me moeite, maar ik kon blijven rennen tot checkpoint 6, waarna het nog maar een kilometer of 8 naar de finish was. Het laatste stuk behoorlijk zwaar in mijn reserves gegaan, maar het resultaat was wel dat ik wederom als 9de overall eindigde. In het algemeen klassement waren er een hoop verschuivingen die dag. Veteranen die steeds verder naar voren klommen, en snelle starters die nu de inspanningen van de afgelopen dagen moesten bekopen, en tijd en plaatsen begonnen te verliezen. Verrassend genoeg stond ik nog steeds 9de overall.

 

Etappe 5 – de laatste etappe: toch nog 37km met 1120 meter klimmen. Hoe mensen het voor elkaar krijgen….. In tegenstelling tot de dag daarvoor voelde ik nu de zware etappe van gisteren hard… heel hard…. Ik besloot rustig en ontspannen te vertrekken in de hoop dat gedurende de eerste 10 tot 15km de benen wat los zouden komen en ik de etappe nog enigszins fatsoenlijk kon uitlopen.

Dit is uiteindelijk ook wat ik gedaan heb. Nadeel voor mij was, dat een aantal deelnemers er toch in geslaagd was om ergens nog wat reserve-energie aan te spreken, zodat ik, niet eens heel slecht lopend (maar zeker niet in staat om sneller te gaan), niet eens bij de eerste 20 deelnemers eindigde. Dit kostte mij uiteindelijk 2 plaatsen in het algemeen klassement, waardoor ik uiteindelijk met een 11de plaats net uit de top 10 viel.

 

 

Tot zover dus de AAUT van 2016. Een voor mij zeer geslaagde editie, en het gevoel was, dat ik er lichamelijk ook niet zo zwaar onder had geleden als in voorgaande jaren het geval was.

 

Blessureleed… (bijna niet meer lopen)

Na terugkomst in Nederland heb ik eerst 2 weken absolute rust genomen, niet lopen, en in week 2 slechts een klein beetje fietsen en een keer zwemmen. Niets aan de hand dus.

Rustig begon ik daarna de trainingen weer op te pakken. Echter mijn linkerenkel (die eigenlijk mijn complete loopleven al voor problemen zorgt) protesteerde nu wel erg hard , en wat ik ook probeerde, ik kreeg dat er niet echt uit . Mijn eerste voornemen, een snelle marathon in Eindhoven of Amsterdam lopen, waardoor ik de limiet voor Londen zou kunnen halen, moest ik dan ook al snel laten vallen. Rustig opbouwen maar, heel blijven, en proberen langzaam de enkel weer in het gareel te krijgen. Dit ging de ene week beter dan de andere, en het bleef een beetje doormodderen tot eind oktober. Op dat moment leek het wat beter te gaan, en ik begon ook eindelijk weer eens wat snelheid te ontwikkelen. Dat laatste is mij waarschijnlijk fataal geworden, want tijdens een training op maandagavond schoot er tijdens een flinke versnelling ineens een enorme pijnscheut door mijn rechter hamstring. Voelde gelijk niet goed, gescheurd. Waarschijnlijk ontstaan doordat ik vanwege de pijn in mijn linkerenkel geforceerd ben gaan lopen.

 

 

Niets aan te doen, en rustig revalideren dan maar. Ook de enkel zou nu extra rust krijgen zodat die nare net-geen-blessure ook eens voorbij zou gaan.

 

Nog meer blessureleed…

Na een week of 5-6 met af en toe een terugslag, was de hamstring weer in een toestand waarin ik weer redelijkerwijs een normale duurloop kon lopen, en daarnaast ook heel rustig wat kon beginnen met snelheid. Alleen…. de blessure van mijn enkel was niet over. Sterker nog, het leek wel dat het gewricht door de rust alleen maar slechter was geworden. Ik werd hier nu wel erg ongerust van, twijfels, 53 jaar, meer dan 30 jaar hardlopen, met de laatste 10 jaar veel maffe, zware en lange trails. Zou het slijtage zijn, of iets anders waardoor het wel eens heel dramatisch kon gaan worden wat betreft mijn hardloop-ambities. Dus maar eens naar de huisarts, doorverwezen, foto’s laten maken, naar de podoloog. Een beetje bang ging ik naar de afspraak. Zou ik nu te horen krijgen…..

 

Maar niets was minder waar. Slijtage?? Geen sprake van! Wat dan wel? Na een paar testjes en gebabbel over mijn klachten was de podoloog er al snel uit. Het is de Plantaris pees! De wat??? Juist, ik had daar nog nooit van gehoord. Waar dient dat ding voor? Nou eigenlijk doet ie niets, zei de podoloog. Waarop ik grapte, mooi, haal maar weg dan scheelt me een hoop ellende! Hij moest lachen en vertelde dat het laatste inderdaad regelmatig gedaan werd, maar dan om de pees ergens anders in het lichaam te gebruiken waar een pees helemaal aan gort was.

 

 

Ok, maar als die pees niets doet, waarom heb ik dan zo’n last van mijn enkel? Uitleg was redelijk simpel. Deze pees loopt van de binnenkant van de knie via de achterkant van je been vlak naast de achillespees naar de onderkant van de voet. Als de pees geïrriteerd raakt of ontstoken, dan kan deze gaan verkleven met de achillespees, waardoor de hele regio pijnlijk wordt, en ook de souplesse uit het gewricht verdwijnt. Therapie: Iedere dag een aantal oefeningen, en voorlopig geen lange afstanden. Min of meer op gevoel trainen, snel mag wel, lang niet, en als de pijn weer terugkomt weer terug in afstand, en opnieuw opbouwen.

Nou dat laatste is, wat ik sinds januari gedaan heb, waarbij de enkel zeker in het begin nog behoorlijk tegensputterde, maar langzamerhand steeds een stukje beter begon te voelen, en ik inmiddels weer rond de 65km per week kan lopen. Nog steeds af en toe een stapje terug, maar dan weer 2 stappen vooruit.

Tot zover deze (lange) update! Vanaf nu zullen er weer regelmatig nieuwe updates volgen, waarbij de terugkeer naar het ultralopen centraal zal staan.

Tot snel!