Maandag 22 juni 2015

Nadat ik er in 2014 voor had gekozen om niet naar Spanje te gaan voor de AAUT, maar dat jaar Transvulcania (zie wedstrijdverslag) op La Palma te lopen, kon ik dit jaar de verleiding niet weerstaan om terug te gaan naar Loja in Andalusië om nog een keer mee te doen met mijn favoriete trail.

Een andere goede traditie die ik me de laatste jaren heb aangeleerd, is, om 2 weken voor de trail een weekje te trainen in Tulfes, Oostenrijk.

Zodoende ben ik op zondag 21 juni mijn auto ingestapt, en weer naar één van de mooiste trainingsgebieden die ik ken gereden.

Bij aankomst was het al gelijk weer een prettig weerzien met huisbaas Manfred, de inmiddels stokoude oma, en een aantal anderen.

Na een kopje koffie, het in ontvangst nemen van de sleutel, en nog even uitgepakt te hebben, kon ik de verleiding niet weerstaan om maar gelijk een stukje te gaan rennen.

Als test heb ik voor de eerste training altijd een stukje van 12km wat direct stijl omhoog gaat, en waarbij de eerste 6km al meer dan 600 hoogtemeters bevatten.

Tot mijn grote verbazing slaagde ik er in om de hele training te blijven rennen (zowel naar boven als naar beneden). Was mijn conditie en vorm dan nog niet zo slecht als ik dacht??

De avond rustig doorgebracht met wat tv kijken, en vervolgens op tijd naar bed, want de volgende dag wachtte de eerste “echte” training!

Vanmorgen dus ook al mooi op tijd opgestaan, met ietwat stramme benen die ik van de lange reis, en het toch wel pittige eerste stukje rennen gisteren over heb gehouden.

Vanaf het balkon van mijn appartementje kon ik direct al weer genieten van het mooie uitzicht!

Tijd om te gaan rennen! Op het programma stond een training van 30km, die ik met een gemiddelde van 7km per uur wilde rennen. Dat is niet heel snel, maar ik wist dan ik niet in een supervorm naar Tulfes was gekomen, en wilde de eerste dag zonder te veel te forceren doorkomen.

Het eerste deel van ongeveer 3km ging uiteraard weer stijl omhoog, maar daarna volgde een korte afdaling, waarbij het tempo toch redelijk opgeschroefd werd (rustig aan Arend..).

Na ruim 5 kilometer kwam ik bij het punt waar ik een beekje overstak en de weg gelijk ongeveer recht omhoog ging!

Dit kon ik mij nog herinneren van een paar jaar geleden. Wat me echter niet was bijgebleven, was de lengte en het hoogteverschil! Man, dit was echt zwaar! Voornamelijk wandelend kwam ik uiteindelijk op een wat vlakker stukje terecht, waar ik weer wat kon rennen.

Ineens hoorde ik het geluid van rinkelende bellen. Ik keek eens om mij heen, en zag daar een paar originele milka-koeien staan, die mij wel erg interessant vonden! Ze begonnen al een stukje mijn kant op te lopen, maar voordat ze echt dichtbij konden komen was ik al weer een stukje verder, en gaven ze het maar op.

Ik liep nog een klein stukje door, maar zag op mijn Garmin dat ik al zo ongeveer halverwege mijn tocht voor vandaag was, tijd om om te draaien, en de berg weer af te rennen.

Het zal je niet verbazen dat op de terugweg mijn Milka-vriendinnen nog stonden te wachten totdat ik weer terug was.

Deze keer hadden de dames besloten om mij toch echt een stukje van hun gezelschap te laten genieten! Het was wel een komisch gezicht zo’n gezelschap achter mij aan op de berg, ik moest er wel om lachen!

Echter na een kleine kilometer kwam ik bij een hek, wat zo te zien toch echt de functie had om mij wel, maar mijn gezelschap niet door te laten!

Via een ander pad gin ik vervolgens de berg weer af richting Tulfes.

Ik merkte wel dat het een paar kilometer duurde voordat mijn benen weer gewend waren aan het afdalen in plaats van klimmen. Het eerste deel voelde stram en vermoeid aan, terwijl een stukje verder het tempo al weer redelijk naar normaal opgeschroefd kon worden.

Het laatste klimmetje, zo rond 4km voor Tulfes viel me nog behoorlijk zwaar! Met moeite kwam ik boven, en kon het laatste stukje naar beneden nog rennend volbrengen.

Eenmaal terug in mijn appartement voelde ik me doodop, dat rennen in de bergen was toch wel weer erg pittig. Verder niet veel meer gedaan, veel gerust, geslapen en gegeten, en maar hopen dat ik morgen redelijk hersteld zou zijn…..