Olne Spa Olne – 25-11-2012

Ok, het doel was duidelijk! Na mijn val in Andalusië waarbij ik een aantal
ribben kneusde, was een bijkomend nadeel, dat ik door mijn opgave daar nog
een 2 punten wedstrijd moest lopen om volgend jaar te mogen starten op de
Utmb.

In eerste instantie hoopte ik nog dusdanig snel hersteld te zijn dat het in
augustus nog mogelijk was om dit te doen (dan had ik immers nog een groot deel
van de trainingskilometers van het voorjaar in de benen, en zou dat zonder al
teveel problemen moeten kunnen. Helaas was dit echt te hoog gegrepen, hoewel het herstel achteraf gezien nog best wel snel ging, duurde het toch tot half oktober voordat ik weer echt hard kon gaan trainen.

Kijkend naar de kwalificatiewedstrijden voor de UTMB bleven er dan niet veel
mogelijkheden over, en de keuze viel al snel op Olne-Spa-Olne, eind november.
Op papier een niet al te lange trail (69km), en ook nog op een reisafstand
die het mogelijk maakte om alles in 1 dag te stoppen.

Zondag 25 november was het dan zover, samen met Elbert en Evelien vertrok ik
om 4.30 in de morgen richting Olne. De start zou al om 08.00u zijn, en voor mij betekende dat, dat het er om zou gaan spannen of ik voordat het donker zou worden, weer terug zou zijn….

Iets later dan verwacht, om 8.10 (we moesten nog op de foto voor de sponsoren)
vertrokken we dan voor de 69km door de Ardennen. Het eerste stuk was veelbelovend, lekker naar beneden, niet al te stijl en goed begaanbare paden, en stukjes verharde weg.

Echter na een kilomenter of 3 kwam de eerste verandering al… We kwamen terecht op een smal stuk single-trail, waar de regen van de afgelopen dagen er voor had gezorgd dat de grond modderig en zacht was geworden, wat best wel zwaar lopen is.

Het parcours dat eerste deel deed me denken aan mijn avontuur in La Roche (trail
des Fantomes), en dat zou betekenen dat het een hele lange en hele zware dag zou
gaan worden.

Niet alle paden waren gelukkig zo modderig, soms liep het gewoon lekker en kon je
normaal doorrennen.

Zo ging het ongeveer door tot kilometer 10. Het eerste uur had ik een gemiddelde
van 9km gehaald, en daarmee zou ik na zo’n 7.5 uur kunnen finishen (ik besefte
al wel dat, als het parcours zo zwaar bleef, dit absoluut niet zou gaan lukken).

Vanaf ongeveer 10km werden de wegen ineens een stuk beter begaanbaar. Nog steeds
waren er stijle stukken, en sterke afdalingen, maar, doordat de weg goed te belopen
was, begonnen m’n benen echt lekker te draaien, en het tempo werd wat opgeschroefd.

De eerste drankpost op zo’n 16km heb ik dan ook gelaten voor wat het was, en
ben zonder stop doorgelopen (waarbij ik ineens een heel clubje deelnemers voorbij
was).

Zo liep het lekker door en na 3 uur had ik al 28km afgelegd, wat mijn schema van
7.5 uur ineens een beetje realistisch maakte.

Echter het was natuurlijk Belgie, en we liepen in de Ardennen, en ja hoor,
na drankpost 2 (waar ik even snel 2 bekertjes water naar binnen werkte) sloegen
we linksaf, en kreeg ik bijna kramp in m’n nek toen ik naar boven keek om te zien
waar het smalle paadje, waar we ingestuurd werden, naartoe ging.

Het tempo ging gelijk een stuk omlaag. Dit was een klim die je wandelend nog
met grote moeite kon nemen. De afdaling daarna was redelijk te doen, maar ik
begon nu toch wel last te krijgen van mijn benen, en het gebrek aan lange trainings
afstanden begon z’n tol te eisen.

Na 4 uur was ruim 35km afgelegd, nog steeds onder het 8-uur schema, maar op
dit moment begon ik mijn benen echt serieus te voelen, en wat ik ook deed, herstellen
deden ze niet meer…

Zo werd het ploeteren naar checkpoint 3 op 46km. Daar heb ik zowaar een kop thee
naar binnen gewerkt, wat zoute chips en een banaan genomen, om vervolgens mijn
weg weer te vervolgen.

Die paar minuten rust hadden met goed gedaan, en mijn benen begonnen ineens weer
te draaien, het gevoel van een zogenaamde “2de adem”. Zo kon ik weer een redelijk
tempo hardlopen, waarbij ik ook weer in staat was om wat klimmetjes hardlopend
te nemen.

Na een lekker stukje met wat klimmen en dalen, liep ik na ruim 51km langs een
riviertje, waarbij ik al een angstig voorgevoel kreeg toen ik naar links keek
en daar weer een mega stijle Arden aan de overkant zag.

Mijn voorgevoel bedroog mij niet, want een paar honderd meter verder was er een
klein bruggetje, waar we overheen moesten, en het parcours ging daarna regelrecht
de Arden naast mij op….

Uiteraard werd het weer wandelen, want deze jongen was echt mega-stijl en mega
lang.

Tot mijn verbazing haalde ik, al wandelend, nog wel een aantal andere deelnemers
in, en ook voelden mijn benen weliswaar vermoeid, maar niet zo slecht dat er geen
energie meer in zat. Ondanks dat het dus een zeer zware en lange klim was voelde
ik mij daar toch wel lekker.

Na deze klim hoopte ik op een gelijkwaardige afdaling met goed begaanbare paden.
Echter, dat was volgens de organisatoren van deze trail waarschijnlijk iets te
gemakkelijk.

Het werd dus weer een behoorlijk technisch stukje afdalen, waarbij smalle en
steile paadjes afwisselend zwaar modderig waren of bezaaid met stenen die overal
half uit het zand staken. Als door een wonder ben ik hier op de been gebleven, en
niet 1 keer gestruikeld.

Na bijna 60km bereikte ik checkpoint 4, en kijkend op mijn horloge zou het er om
gaan spannen of ik de finish voor het donker zou gaan halen….

Dit werd nog spannender doordat het laatste deel van het parcours op z’n zachts
gezegd, ook nog wat pittig was, met nog best wel veel klimwerk, en uiteraard de
steeds weer terugkerende, modderige stukken.

Ik had zo’n 65km op m’n garmin staan, en het de zon begon inmiddels achter de
Ardennen te verdwijnen. Het zou dus inderdaad nog spannend worden of ik voor
het donker binnen zou zijn, maar het stukje dat ik dan eventueel nog zou moeten
afleggen was niet ver meer, en bovendien was ik al heel gelukkig omdat ik nu
zeker wist dat ik het zou gaan halen.

Ik had dit nog niet gedacht, toen ik ineens een paar honderd meter rechts van
me een aantal geparkeerde auto’s zag staan….

Dat leek toch wel…. even goed kijken…. jaaaaaa dat was de parkeerplaats
van het sportcentrum waar we ’s morgens gestart waren.

Dit betekende dat ik dus al bijna bij de finish was!!

Opgetogen begon ik de laatste klim weer te rennen, mijn benen kregen nieuwe
energie! Nog heel even!

En ja, na 8 uur en 25 minuten passeerde ik de finish! Ik had het gehaald,
nog voordat het donker werd, en achteraf gezien, ook nog in een (voor mijn
doen) hele goede tijd.

Binnen zaten Elbert en Evelien al te wachten. Elbert had super gelopen, en
was 10de overall geworden (en zat na een warme douche) al van een biertje te
genieten.

Na de finish voelde ik wel dat deze trail een enorme aanslag was geweest
op mijn spieren.

Na een lekkere douche, een hapje eten (gratis verstrekt door de uitstekende
organisatie, die liet zien dat je een mooie trail kunt organiseren waarbij
je  4 goede verzorgingsposten, duidelijke route-markering, eten achteraf en
ook nog een T-shirt ontvangt, en waarbij de inschrijving toch maar 10 euro
is!!), zijn we weer tevreden terug naar huis gereden, blij dat de trail
volbracht is. Het was heel zwaar, maar ook heel erg genieten!!