Transvulcania 10 mei 2014

Na 5 jaar de Al Andalus Ultimate trail te hebben gelopen vond ik het wel weer eens tijd om iets nieuws te proberen. Een beetje zoeken op internet, en afgaande op de verhalen van andere ultralopers had ik al een tijdje de Transvulcania  Ultra Run op La Palma in m’n achterhoofd gehouden. Dit jaar deden er naast de bekende wereldtoppers als Killian Jornet en Anna Frost ook een een aantal bekenden mee met deze loop, zodat het behalve een sportieve uitdaging ook nog eens een weerzien met een aantal leuke mensen zou worden.

Op 9 mei was het dan zo ver. Zeer vroeg in de morgen opgestaan om de vlucht van 5.30 vanaf Schiphol naar La Palma te nemen. Samen met Fred (Coppens) en Milan (Seman) op deze vlucht, wat de reis alvast een prettig begin zou geven.

Voordeel van zo’n vroege vlucht is, dat je ook vroeg op de plaats van bestemming bent, en, in ons geval was dat al om 9.15 lokale tijd. Samen met Fred (die een kamer voor ons geboekt had) in de taxi naar het hotel in Los LLanos gereden, spullen uitgepakt, even op
het terras in het centrum gezeten en daarna weer terug met de taxi naar Santa Cruz, waar we onze startnummers op moesten halen.

Nou, dat afhalen van startnummers was nog een gebeurtenis op zich! Op de één of andere manier had de organisatie een methode uitgevonden waardoor het meer dan een uur duurde voordat je (al schuifelend) in de buurt kwam van de balie waar een hele groep vrijwilligers heel druk was met “iets” wat er voor zorgde dat het echt heel lang duurde voordat het startnummer uiteindelijk in ons bezit was.

Na deze ervaring weer rustig (wederom met taxi, die steeds goedkoper bleek te worden naarmate we de chauffeur beter leerden kennen…) terug te zijn gereden naar Los LLanos maar eens terug naar het centrum om eens te zien of daar nog wat te beleven viel.

Dit centrum was eigenlijk niet meer dan één plein, wat wel erg gezellig was ingericht, en wat helemaal werd opgetuigd om de finish van de Transvulcania spectaculair te maken voor iedere loper en toeschouwer!

De rest van de dag heel ontspannen doorgebracht en begin van de avond nog een flinke pasta maaltijd naar binnen gewerkt in een Pools restaurant,  dit samen met Fred, Milan, Viri en Jaro (de laatste drie allemaal uit Tsjechie).  Na het eten terug naar het hotel om vroeg te gaan slapen, want om 02.00u zou de wekker al weer gaan!!
10 mei 02.00u
Na kort en onrustig te hebben geslapen ging om 02.00u de wekker al weer. Vandaag de grote dag! Ruim 73km door zwaar terrein met totaal een kleine 10km aan klim- en daalwerk.

In gedachten ging ik mijn plan voor die dag nog eens langs: Het begin zou loodzwaar zijn, ruim 16km met een stijgingspercentage van gemiddeld +/- 12%. Ook starten in het
donker en het feit dat het eerste stuk over een smal pad zou gaan deed mij al vermoeden dat hier geen snelheidsrecords zouden sneuvelen!
Daarna vele kilometers waar wat geklommen en gedaald moest worden (daar zou ik wel doorheen komen zonder veel problemen), en aan het einde een lange afdaling van
ook zo’n 10km, die dan wel stijl zou zijn, maar waar toch wel wat tempo gemaakt zou kunnen worden. Hoewel een hoop andere lopers mij vertelden dat ik echt een veel te positieve inschatting aan het maken was, zou het toch echt wel moeten lukken om binnen 11 uur binnen te zijn. Hoe anders zou het lopen…..

De bus die ons naar de start zou brengen was keurig op tijd, en rond 03.00u vertrokken we naar het uiterste zuiden, en laagste punt van het eiland, alwaar de start bij de vuurtoren om 06.00u exact zou plaatsvinden.

Eerder dan verwacht, zo rond 04.00u kwamen we daar al aan. Bij het uitstappen de eerste tegenslag! Omdat het in Llanos nog erg warm was toen we om 03.00u vertrokken,
had ik gelijk mijn wedstrijdkleding aangetrokken, en verder geen kleding meegenomen. Zodra we uitstapten bleek dat dat niet zo slim geweest was, want een harde en
frisse zeewind blies ons bijna de vulkaan spontaan op. Van de organisatie hoefde je geen medelijden te verwachten, want er stond geen tent, of wat voor soort van beschutting
dan ook. De enige plek waar je wat uit de wind kon staan was door in de vuurtoren te gaan staan, maar daar was ook niet veel plek.

Dat was dus echt al afzien voordat we ook maar een meter gelopen hadden!

Zo rond 05.00u werd er door de speaker omgeroepen dat het nu echt tijd werd om richting startvak te gaan (pfff, nog een uur te gaan, wel erg vroeg), en we gingen dan ook maar die kant op, in de hoop dat, als we een beetje in het midden zouden staan,  de wind wat zou worden weggenomen door de omringende lopers. Dit bleek inderdaad het geval, en dit laatste uur voor de start was dan ook redelijk goed door te komen.

De speaker was een echte entertainer, en, hoewel  we er geen woord van konden verstaan, leek het erop alsof hij de finale van het WK voetbal aan het verslaan was.

Langzamerhand kwam de start nu echt dichtbij, er werd wat adrenaline verhogende muziek gedraaid, en iedereen begon nu toch wel wat gespannen te kijken!

Nog heel even, en dan….. PANG!! 06.00u en we gingen van start, eerst een rondje om de vuurtoren en dan omhoog in het donker de vulkaan op!



Dit eerste stuk was echt super steil, en erg smal, zodat de snelheid er gelijk al helemaal niet in zat. De eerste kilometer ging in ruim 22 minuten!  Niet echt hoopvol voor een snelle eindtijd.

Maar ok, de weg was nog lang en zwaar, en ik besloot om niet te proberen toch nog zo snel mogelijk boven te komen, maar rustig het tempo van de menigte aan te houden zodat dit stuk me niet teveel energie zou kosten (achteraf een zeer wijs besluit).

Zo liepen we de eerste anderhalf uur steil omhoog, voetje voor voetje, met heel af en toe een klein stukje waar het pad wat breder werd  en waar dus wat gejogd kon worden. De gemiddelde snelheid was toegenomen naar iets boven de 4km per uur, en ik schatte in dat die nog wel een stukje omhoog zou gaan, maar dat de 11 uurs grens toch al wel redelijk krap zou gaan worden…

Inmiddels was het licht geworden, en na zo’n 8km kwamen we aan in het eerste dorpje en was daar ook de eerste verversingspost. Ondanks het feit dat het nog erg vroeg was, was het hele dorp al uitgelopen om ons “Ultralopers” langs te zien komen en aan te moedigen, wat een super publiek daar!

Het dorpje was even een welkome afwisseling van het steile klimmen, en ik kon zowaar een stukje echt hardlopen. Dit gaf me weer wat meer vertrouwen in een goede finish, want, natuurlijk was het eerste deel erg traag gegaan, maar ondanks dat, en ondanks het feit dat het best wel zwaar was geweest, voelden m’n benen nog erg goed en kon ik probleemloos rennen!

Natuurlijk waren we pas op de helft van het eerste, zware klimgedeelte, dus er zou nog wel wat komen, maar dat zou in ieder geval geen schuifelwerk meer zijn doordat er teveel mensen op zo’n smal paadje liepen.

Even later ging het dan ook al weer linksaf de vulkaan op, en kwamen we op de volgende klim terecht!

Dit was er één die weliswaar zwaar was door het mulle zand en nog steeds zware stijgingspercentgage, maar wat toch redelijk goed te belopen was. Langzaam maar zeker ging het tempo naar zo’n 5km gemiddeld per uur.

Na nog een paar uurtjes klimmen, een verversingspost en enkele supermooie vergezichten waren we dan toch eindelijk zo’n beetje op de top van de vulkaan.

Nu zou het allemaal een stukje makkelijker worden!

We begonnen inderdaad met een stukje dalen, en dat was, zeker het eerste deel, wel erg wennen. De benen waren na ruim 16km loodzwaar klimmen toch niet super fris meer en omdat het gelijk behoorlijk stijl naar beneden ging, met erg veel stenen en obstakels op het pad besloot ik om heel rustig te gaan joggen, en als mensen mij voorbij wilden lopen, nou prima toch!

Dit ging een aantal kilometers zo door, en langzamerhand kwamen mijn benen weer wat los en kon ik het tempo wat opschroeven. Zo rond km 21 hoorde ik ineens een bekende stem achter me, en kwam Fred (die zeer goed kan dalen) me voorbij rennen.  Ik was toch wat verrast, want ik had verwacht dat Fred al ver voor mij zou lopen.

Ietsje verderop, een afslag naar rechts, en gelijk weer steil omhoog. En uit het niets kreeg ik gelijk kramp aan de binnenkant van m’n beide benen, ter hoogte van mijn knieholtes! Dat was schrikken, en  ook onverwacht, want tot dan toe had ik nog geen rare dingen gevoeld in mijn benen. Ik moest even helemaal terug in snelheid, en heel rustig verder klimmen, met daarna een afdaling die ook op reserve genomen werd!.

Gelukkig was er niet veel verder een groot checkpoint (één van de 2 checkpoints op de route waar je van alles te eten en te drinken kon inslaan). Daar maar even rustig gezeten, wat fruit gegeten, een paar cola’s naar binnen gewerkt, en de voorraad water en sportdrank weer aangevuld.

De rust had me goed gedaan. Gelijk na het checkpoint kwam er een stukje asfalt wat lichtjes naar beneden liep, gevolgd door een breed en goed begaanbaar bospad. Dit was waar ik op gehoopt had, en zo zouden de komende vele kilometers er wel uit gaan zien (dacht ik…..).

Ik begon sneller te rennen, 8, 9, 10, 11, ja zelfs een stukje van gemiddeld 12km per uur. Wow, als het zo doorging zou ik nog ruim binnen 11 uur binnen zijn!! Ook toen het pad lichtjes weer omhoog ging, en het merendeel van de deelnemers om mij heen het al weer op een wandelen zetten,  kon ik nog blijven joggen en passeerde ik een hoop deelnemers (in de uitslag later bleek dat ik in dit deel zo’n 200 man voorbij moet zijn gegaan).
Het werd nog steiler, ook ik moest nu weer wandelen, maar kon dit wel weer in m’n oude wandeltempo, zodat ik ook daar nog steeds mensen bleef inhalen. Dit was lekker!

Dit stukje euforie duurde alles bij elkaar zo’n 6km. Dan ineens weer een draai naar links een smal bergpaadje op. Mwah, dat kan geen zware klim zijn, dacht ik nog, en enthousiast begon ik omhoog te wandelen. Na zo’n 50 meter een bocht, en toen zag ik een deel van wat er nog zou komen….  De klim werd nog steiler, en ook wat langer dan verwacht, want, hoewel ik vlak voor me een middelmatige berg zag die met een beetje goede wil nog wel te beklimmen zou zijn, zag ik over de top daarvan nog net een stukje van een wat angstaanjagender stukje vulkaan, en ik kon daar in de verte nog net wat kleine gestaltes moeizaam naar boven zien lopen. Om mij heen hoorde ik al meerdere malen “Roche de Muchachos”, een naam die onze  Spaanse taxichauffeur de dag ervoor ook al met respect uitgesproken had, maar waarvan ik op dat moment aannam dat dit het zoveelste heuveltje in het parcours zou zijn.

Het klimmen begon nu echt in mijn benen te zitten, en, ondanks dat ik zelfs op dat moment al klimmend nog mensen aan het inhalen was, kon ik in de stukjes waar het
naar beneden ging, niet meer aanzetten en nog maar net een dribbel pasje fabriceren.

Ook was de temperatuur inmiddels gestegen naar ver boven de 30 graden grens, en was duidelijk te merken dat we ook boven de 2000 meter hoogtegrens zaten, waardoor de lucht minder dik was, de hartslag behoorlijk omhoog ging, en het gevoel was, dat de krachten in rap tempo minder werden!

Gelukkig was er iets verder weer een kleine verversingspost, en daar heb ik (net als bijna iedereen overigens) even rustig gezeten om wat op adem te komen en wat krachten te verzamelen voor de klim naar Roche de Muchachos, die hierna zou volgen, en waarvan ik van afstand al kon zien dat het nog weer een stukje zeer stijl en zwaar klimwerk zou worden.

Gelukkig bleef de kramp, die ik eerder die dag al kreeg, nu zo goed als weg en was het voornamelijk de vermoeidheid die het vervolg van de tocht zwaar zou maken.

Ok, op weg maar weer, en door naar de top van Roche de Muchachos, waar de 2de en laatste grote verversingspost zou zijn.

Nou, dit was een stukje klim werk wat ik volgens mij nog niet eerder mee heb gemaakt! Stijl omhoog, geen pad, maar hoofdzakelijk stukken rots waar je over omhoog moest klimmen, hoge temperaturen en vermoeidheid van zo’n 45km die al achter me lagen……



Met een uiterste krachtinspanning lukte het me om de top te bereiken. Even wist ik niet hoe ik verder zou moeten en kunnen. Gelukkig stonden er op dit grote checkpoint wat bankjes klaar, en was er een tent waar je even in de schaduw kon zitten. Ik ben gaan zitten en heb ongeveer 10 minuten met mijn handen in mijn hoofd en mijn ogen dicht op een bankje gezeten alvorens ik in staat was om wat eten en drinken naar binnen te werken. Pfff, dat laatste stuk zou nog wel eens errug zwaar kunnen worden!!

Uiteindelijk lukte het me toch om weer in de benen te komen, en begon ik aan het laatste stuk (zo’n 25km) van de tocht. Nu zou het hoofdzakelijk bergaf gaan, dus moest het mogelijk zijn om weer wat krachten te verzamelen voor het laatste deel!

Een aantal lopers passeerden mij, maar het viel mij op dat dit er minder waren dan ik normaal gesproken zou verwachten. Ik was dus waarschijnlijk niet de enige die dit lastig vond…

Ik kwam samen te lopen met 2 Spanjaarden die mij eerst passeerden, maar die ik een stukje verderop weer bijhaalde. Deze jongens hadden een tempo wat ik alleen niet aangedurfd zou hebben, maar wat ik goed vol kon houden als ik bij ze in de buurt bleef.

Zo knokte ik me door de volgende kilometers heen, door naar de op één na laatste verversingspost die op +/- 13km van de finish lag.

Ondanks de vele zware uren kwam ik daar minder kapot aan als eerder die dag op Roche de Muchachos, en kon ik na een korte stop weer verder via een stukje asfalt waar ik toch weer een soort van drafje kon maken. Dat was even lekker! Zou ik dan nu het zwaarste gehad hebben en zou het overige deel lekker bergaf richting finish gaan?

Helaas, het duurde maar een kleine kilometer en daar gingen we weer een smal paadje in,
wat achteraf het op één na verschrikkelijkste deel van het parcours zou blijken te zijn (in mijn beleving dan). Op dat moment vond ik het nog het meest verschrikkelijke deel. Wederom alleen maar grote rotsblokken, het leek wel een soort van oude rivierbedding, maar dan steil naar beneden, veel begroeiing tussen de blokken, zeer slecht begaanbaar,
en een nieuwe aanslag op mijn nu zwaar vermoeide benen. Een blik op mijn horloge was genoeg om te beseffen dat het nog kantje boord zou worden om voor het donker binnen te zijn als het parcours zo door zou gaan.

Nog ongeveer 9 kilometer te gaan, en anderhalf uur voordat het donker zou worden… Gelukkig, hier het einde van het martel pad, nu weer een stukje verharde weg, door een dorpje met juichende kinderen, nou dit begon er op te lijken. Het tempo ging hier weer richting de 10km per uur, heuvel af, dat zou me de nodige marge wel geven om voor de duisternis over de finishlijn te komen!

Helaas…. De organisatie had nog een leuke verrassing in petto! Na zo’n kleine 2 kilometer kwam het volgende martel pad alweer voorbij. Dit pad had veel weg van het pad wat ik net daarvoor gelopen had, met dit verschil dat het minder begroeid was (positief), maar wel net zo onbegaanbaar, en steil naar beneden (moet je eens proberen na ruim 65km in de bergen met bovenbenen die helemaal aan gort zijn…).

In de verte zag ik aan het strand het dorpje liggen waar de finish van de Marathon afstand was, en wat voor ons de laatste verfrissingspost voor de finish zou zijn.

Nog even proberen om iets harder te lopen, om in ieder geval voor de duisternis (die nu toch snel zou invallen) dat dorpje voorbij te zijn en hopelijk nog net voor donker in Llanos aan te komen.

Verder dus naar beneden, langs de laatste post, nog snel even wat eten en drinken en dan weer door!  Nu door een echte droge rivierbedding licht stijgend de laatste kilometers afleggend.

Nog 3 kilometer, en nu begon de laatste klim (waar de organisatie ons al op attent had gemaakt voor de start). Wederom een steile klim, maar gelukkig goed begaanbaar,
en, omdat ik nu de finish bijna kon ruiken, kon ik mezelf nog motiveren om een flink wandeltempo aan te houden. Ik passeerde nog een aantal mensen hier!

Nog iets meer dan een kilometer, ja, weer terug in Llanos! 2 bochtjes, en dan op de grote brede weg richting centrum! Hier een hoop mensen langs de kant die allemaal hun best deden om ons, lopers, die nu bijna in het donker liepen,  aan te moedigen.

Ik begon weer te rennen, samen met een aantal andere deelnemers die vlak bij mij liepen.
Één daarvan liep echt nog heel snel, en kon ik niet bijhouden, de rest passeerde ik al snel, en ik rende door richting finish, nog 2 bochtjes en een halve kilometer en dan….

Het laatste deel, ongelofelijk hoeveel  mensen er nog steeds langs het parcours stonden om de lopers aan te moedigen! De laatste paar honderd meter, een lange rode loper die rechtstreeks naar de finish zou leiden!

Ik hoorde mensen roepen “Campione”, schudde de vele uitgestoken handen van kinderen en volwassenen, en met een brede lach op m’n gezicht rende ik de finishlijn over! GEHAALD, wat een tocht maar wat gaaf dat het gelukt was!!

Direct nadat ik de finish over was hoorde ik een bekende stem. Dat was Fred! Hij was een half uurtje eerder gefinished.

Tijd, ach dat boeide me niet meer. Ruim 15 uur en 3 kwartier onderweg geweest, dat zegt genoeg over het parcours denk ik!

Nog snel even mijn medaille en finisher T-shirt opgehaald, en daarna in één streep terug naar het hotel, zwaar vermoeid. Mezelf nog gedwongen om een douche te nemen, en dan direct op bed waar m’n ogen direct dichtvielen (ik weet niet of het slaap of bewusteloosheid genoemd moet worden).

De volgende dag uiteraard niet veel meer gedaan dan slapen eten en drinken, dat was alles waartoe ik in staat was.

De laatste dag op het eiland, maandag, nog een mooie tocht met de bus gemaakt, wat gegeten in Santa Cruz en daarna nog met Milan en Fred wat rondgereden over het eiland, waar we nog een aantal hele mooie stukjes land gezien hebben. Die avond weer naar huis, vermoeid, maar tevreden dat de missie geslaagd was!